τζαι που να πάω να σταθώ.

Κάθε μου στιγμή, κάθε μου πνοή καμένη

σε ένα κόσμο μάυρο που καπνό, πισσα τζαι ποτό,

χάνω ευκαιρίες για να ζω, να θωρώ,

μέσα που όφκιερο πατό, πού να παω να σταθώ,

που θέλω να βρεθώ, να χαθώ, να έβρω ένα τρόπο για να φκώ,

να αρκέψω να βουρώ να φτάσω το πρωί,

να δώ τον ήλιο μου, τον ίσκιο μου αηνοντας πίσω,

ότι με ρίφκει στο κενό, γεμάτο υγρασία τζαι θολό,

που τον σκέψεων ηρμό τζαι ναρκωτικών,

άνθρωποι τους ίδιους δρόμους περπατούν βουρούν βρομούν

με την ιδια μυρωθκία θκιά, θκεια, θκειά όλε ελα, μαυρε πιο κοντα.

Παν να μου λίσουν τα σωθικά, να μου φκουν που τα λαιμά.

Μες την βιασύνη μου, μες την καφρίλα, πνιμένη στην θολούρα

Μες την σαπιλλα μου, μες την βρώμα, μες το άθκιο μου κορμι.

Άθκεια ζωη, γεμάτη απελπισία

Αθκειοι ανθρώποι, γεμάτοι ελπίδα.

Άθκεια ελπίδα, διαχα φως διχα δρόμο.