Έγνώρισα την μέταλ στα 16 μου। Η πρώτη μου λατρεία, ένα άλμπουμ των rotting Christ, ένα νεκρό ποίημα। Μια επιτάφειος για την ζωή που εμάρανε πρίν καν προλάβει να ανθίσει. Τόση οργή τζαι απόγνωση. Κάθε νεύρα μου να τεντώνει, ο παλμός μου να προλαβαίνει τα πολυβόλα ντράμς τζαι η ψυσχιή μου να γονατά. Είδα τον σατανά μου να σηκώνεται που το παγωμένο του φέρετρο, με
μια πεντάλφα χαραγμένη στο μέτωπο. Το πρόσωπο του εγωισμού πίσω που μια μάσκα ανέκφραστη μα στα ριγωμένα του μάγουλα έσχει δάκρυα που αίμα, δάκρυα χαράς που με θωρεί να αργοπεθαίνω πλέον, για χάρη του, για τον βωμό του, την θρησκέια μου, για ΜΕΝΑ। Η γαλήνη μου, το μίσος μου, η ευφορία τζαι συνάμα η μιζερκα μου, ουλλα χαραγμένα μέσα που την μέταλ.
Πάνω τα τζέρατα, ανεbασμένη αντιδραστικότητα, κουτουλιές σε κάθε ηθικολογία τζαι περιορισμό. Οι «θκιάολοι» μας, πότε εννα εξεγερτούν?..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου