Τάσεις αυτοκαταστροφής, μές το χαμόγελο,
απελπισία πρόγονος της πελλάρας,
της στιγμής χωρίς δισταγμό,
η δηλητηρίαση που αλκοόλ χωρίς αυριο χωρίς στομάσχια,
χωρίς ίχνος ελπίδας, νεκρό παρελθόν ακρωτηριασμένο μέλλον.
Χωρίς καθαρή συνείδηση, μές στην θολούρα,
ο πειραματισμός το κομμάθκιασμα των προτύπων,
μια μαγκωμένη που μαγνήτη πυξίδα σεξουαλικών προτιμίσεων
που περιστρέφεται σε ούλλες τις κατευθύνσεις.
Το πέσιμο έφτασε στο τέλος,
τα μονοπάθκια αρκέψαν να στενέυκουν,
να αποκλείουνται που αγκάθκια,
μα το σφάκιασμα τους καταντά ευκολο με μια κοφτερή αντίληψη.
Σκοτεινή άυρα εκδηκείται, περήφανη, φουσκωμένη για την αντικοινωνικότητα της.
Η κλίκα μου, η αφατσχιητη ομάδα μου, η μαυρόασπρη μιζέρκα μου,
ο αλληθωρος μου εαυτός,
που μια πάει να καεί που του ήλιου την ψυσχιή
τζαι μια να στραοθεί που του αδη το βλεμμα μολις δει.
Σαρκες να στάσουν κάυλα, στεγνές μαραμένες που διψούν έρωτα
που κλαίν για αγάπη τζαι τρυφερότητα σε ενα δωμάτιο τριβής
στο τέλος αηδιά για ένα άλλο ξεπούλημα ψυσχίης
άλλο ένα παιχνίδι που το σχοινί να ξεχαστείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου