Στον ναό..

Στον ναό της λύπης, μια μύηση παίρνει μέρος,

θυσία για την ατάλαντη ποίηση,

Εκδίκηση με ρομαντισμό για πείσμα,

να διεκδικά λόγια αληθινά.

Πνίου! Φωνάζει, στα εγωιστικά σου δάκρυα.

Ψόφα, ψιθυρίζει, στην ηθική σου έρημο.

Μόνο μείνε μακριά, άφηστες ήσυχες

γιατι εν δική τους στιγμή, νηστεία,

να κρατά παρέα στην μοναξιά,

θρηνώντας την χαμένη συντροφία.

Χήρες μαυρες, πουτάνες του χρόνου

τζαι της πατρόνισσας στιγμής,

εξανεμίζονται σαν οπτασία

στην πλημυρισμένη σου όαση που καχυποψία..

νίωθω εγωιστής..

..πολλά τωρα τελευταία. Έν μου φκαίνει να μοιραστώ τίποτε..
μόνο στιβάζουνται τζαι συνάουνται..

Εγκλωβισμένος στον χρόνο πάλε..
Φυλακισμένοι στο παρελθόν, προσμένουμε το μέλλον, ηρωικό τζαι ελπιδοφόρο..
Τα όνειρα μας πετάσσουμε, αντικαθηστούμε τα με ιδανικά.
Εξεχάσαμε ότι ζούμε το τωρά, ο χρόνος έννε γιατρειά, μόνο μια ασθένεια βαρία
γεμάτη με πόνο τζαι προσχήματα καλά, για να νιώθουμε ζωντανά, σε μια πόλη, σε ένα βούρκο που σκατά, συναισθήματα μιχτά, επικίνδυνα εκρηκτικα, της λογικής κυρήττουν πόλεμο ανήθικο, σε ένα κόσμο υλικό, γεμάτος από αίχμες τζαι τέχνες, του πολιτισμού οι φταίχτες..
Όμορφη μοναξία, άγια θλίψη, του εγωισμού μου τα παιδιά, το μόνο που εκληρονομήσαν, εν την ανάγκη να μου τρών τα σωθικά...

θκίαολε

Λύουν τα νέυρα μου όποτε αντακώσω κουβέντα με εθνικό(παρά)φρων

Αναγέννηση.

Στον ορίζοντα ελπίδα καμία, το μόνο που απέμεινε εν τα μαυρα μου φτερά
για να μου θυμίζουν οτι τίποτε εν αλλάσει τα σάπια τους μυαλά.
Λόγια πικρά, εξανεμίζουνται σιωπηλά, έμαθα να βλέπω χαμηλά
γιατί νιώθω ότι ανέβηκα ψηλά, μα εβαρέθηκα να έχω για παρέα
μια τρυπημένη μοναξία, να μου θυμίζει οτί τίποτε έν εσχιη αξία πία,
μόνο λιμένα πρότυπα τζιε ιδανικά, τζιε καμπόσα ναρκωτικά.
Θέλω να *****ρω τζιε να χαθώ, μακρυά που κάθε πολιτισμό,
άνθρωπο συντηρητικό, θρήσκο ή στρατιωτικό.
Ετσι τζιε αλλίως εν ούλλα ένα ναρκωτικό, ένα όνειρο απατηλό πλασμένο που άγγελο
σχιζοφρενικό, τζίνον που ονομάσαν κάτι το διαβολικό γιατί δίνει
μόνο διέξοδο πλαστό τζιε τζίνο που νιώθω εννα το πώ, τζιε ας με πουν
κάφρο ή κομπλεξικό, μάλλον επειδή εν εγνωρίσαν τον μηδενισμό γιατί οι πλείστοι
έχουν ένα πρόβλημα ψυχικό, ενα κόλλημα που εν για ούλλους κοινό.
Το δικό μου εν διαφορετικό, ενόμιζα ήταν να δώκω ένα μήνυμα λυτρωτικό
μα απέτυχα, στην προσπάθεια μου να έβρω τον δικό μου εαυτό,
εδημιούργησα ακόμα ένα, πίο συμβατικό, εξοικοιωμένο με την ιδέα για ένα
πρόωρο τερματισμό, ένα θάνατο αηδιαστικό, αλλά ταυτόχρονα απελευθερωτικό.
Ο ηρμός των σκέψεων μου εν χαοτικός, οδηγημένος πλέον που μίσος για οτιδήποτε
που έσχιη χαρακτήρα παθητικό τζιε που μάταια προσπαθεί να στηρίξει τον
λόγο ύπαρξης του σε ένα σύστημα καταπιεστικό.

Είμαι ακόμα ζωντανός.
Αναπνέω.
Υπο άλλες συνθήκες, έν θα ήμουν σε τούντη θέση.
Ποτό γαμώτο, πολύ ποτό.
Πρέπει να κόψω.
Οξά?
Εννα δείξει.

Έμαθα να εκτιμώ κάποιες "αλήθκειες". Βασισμένες πάς σε κάποια δεδομένα. Οι οποιές διαμορφώνουν την δική μου πραγματικότητα.
Η κύπρος εν σκατά.
Εννα συμβιβαστώ με τούντη ιδέα.
όπως τζιε με κάποια άλλα δεδομένα.
Δηλαδή: Οι παραπάνω εν ττόπουζοι για μένα. Ένα μάτσο βλάκες τζιε ηλίθιες. Κολλημένοι, στον κόσμο τους. Τζίνοι εν οι πελλοί. Όι εγώ.
Η κοινωνία εν ταυτίζεται με μένα. Εγώ έν πρόκειται να ενταχθώ σε τζίνη. Έν γουστάρω.
Τούτα εν δεδομένα πιον. Τζιε γώ πάλε εννα αντιδρώ, όπως μπορώ. Αλλά τίποτε εν θα με ξανασύρει χαμέ. Η ταπεινότητα επέθανε. Έν θα σικκιρτώ πιον για την νοοτροπία που έσχιη ο περίγυρος μου. Στα αρχίδια μου, έν θα χαλιούμαι για τον κάθε παλαβό.

Ρεσπέκτ στις φιλίες που έκαμα τα τελευταία χρόνια.

Κάτι λείπει, κάτι έσβησε. Ούλλα ξεθωρκάζουν, πίανουν γκρίζες αποχρώσεις, το φώς άρκεψε να φέυκει. Εν κρυά τούτη απόμακρη γωνία, του κόσμου. Θέλω να φύω, να δώ τον ήλιο να ανατέλλει μέσα μου πάλε, Γιατί εν μπορώ να σηκωστώ? Το αίμα μου άρκεψε να ξηραίνει, ο πόθος παλέυκει να ξεγλυστρίσει που τα σχίερκα μου. Εν θα τον αφηκω όμως, ώσπου να αφήκω την τελευταία μου πνοή πρώτα.

Πεθαίνω για να ζήσω

Έχοντας χαθέι στην παράνοια του πολιτισμού, της προόδου και τής αποκαλούμενης "εξέλιξης" η καρδία μου χτυπά πιο γρήγορα, το βλέμμα μου είναι απλανές, σκέψεις βομβαρδίζουν το μυαλό μου και ενώ οι κόρες των ματίων μου διογκόνονται

από το θέαμα που αντικρυζω προσπαθώ να βρώ τρόπο να ξεφύγω από τον εφιάλτη που ζώ καθημερινά.

Προχωρόντας χλωμός, σέρνοντας μαζί μου το πτώμα μου, μπαίνω στον κόσμο των σκιών με τα βγαλμένα μάτια και την πετσοκομένη αντίληψη, ανίκανη να σπάσει το μοντέλο κοινωνίας που τους έχει επιβάλει το ο γλοιώδης, γεμάτος δηλητήριο, κρατικός μηχανισμός.

Σκιές αλυσομενές, ποτισμένες με την διεφθαρμένη ανάγκη για λεφτά.. Συνεχίζοντας να προχώρώ, βλέπω παντού μάσκες στην θέση του προσώπου. Μάσκες πλασμένες απο ψέυτικη ευχαρίστηση ενώ το ζωγραφισμένο χαμόγελο, που αρχίζει να φθείρεται, αρχίζει να με φοβίζει. Νεκροζώντανες φιγούρες γονατισμένες πάνω από τις σπασμένες μάσκες τους προσπαθούν να καλύψουν τα αιματωμένα, από την καταπίεση, πρόσωπα τους.
Το βλέμμα μου αντικρύζει την μιζέρια και το μεγαλείο της αθλιότητας του ανθρώπινου γένους. Μέσα στην ρουτίνα αρχίζουν σιγά- σιγά να ξεψυχούν, να πνίγονται από την μπόχα της καταραμένης πόλης.
Προσπαθώντας να ξεφύγουν εκγλωβίζονται ακόμη πιο βαθία στην αγκάθινη παγίδα της θρησκείας, ή μέσα στο άγαλμα του στρατιώτη/ ήρωα που οι ίδιοι έφτιαξαν. Πατρίδα, σύνορα, έθνη.. Μου φαίνοτανται όλα τόσο παράλογα. Τι εννοούν ότι πρέπει να πεθάνω γι' αυτά, για την ελευθερία. Αφού εσείς οι ίδιοι μου την πήρατε μακριά μου. Πόσο θέλω να τα δώ να καταστρέφονται. Πόσο πολύ θέλω να δώ κάθε αξιωματικό, λοχία, δόκιμο αλλά και στρατιώτη να πεθαίνει. Θάνατος σε κάθε εξουσιαστή αλλά και κάθε υποταγμένο που βολέυεται με κάλπικα ιδανικά.
Η ιστορία του ανθρώπου με μία λέξη? Ντροπή! Που έμαθε να καλοπερνά και να μήν νοιάζεται για το γεγονός οτι έφτασε στον πάτο του. Δίχως θέληση για ζωή.

Αειθανής κουβαλά μαζι του ένα τράγο, ένα χρυσό σταυρό, κάποιο σύμβολο, φοβούμενος από μία ανώτερη δύναμη, το άγνωστο αλλά και αχρείαστο, τους θεόυς. Ενα δικό τους προιόν της φαντασίας που παίρνει όλο το φταίξιμο, τις προσευχές και την πίστη από ένα ανθρώπινο όν. Η εποχή του θεισμόυ πρέπει να τελιώσει, οι πόρτες της αντίληψης πρέπει να ανοίξουν.

Όταν οι θεοί καταργηθούν, τότε μία νέα εποχή θα αρχίσει, ένας νέος κόσμος θα αρχίσει να σχηματίζεται. Έχω βαρεθέι να περπατάω πάνω σε τσιμέντα, έχω σιχαθέι τα καυσαέρια και την βρομιά. Αηδίασα με την μυρωδία των χημικών αρωμάτων και μπούχτισα με τα σάπια λόγια των πολιτικών και των παπάδων. Θέλω να βεβηλωσω και να καταστρέψω ναούς, κάθε εκκλησία, κάθε θρησκείας. Χέζω κάθε ιεραρχία, κάθε παράδεισο και κόλαση.
Η θέση μου ανοίκει στο χώμα όταν το σώμα γεράσει. Δεν θέλω να θαφτώ κάτω από ένα τάφο, αλλα να γίνω λίπασμα για κάποιο δέντρο, ισως ενέργεια για ένα φυτό, ένα ζώο. Θέλω να μυρίζομαι καθαρή ελευθερια, να την ζώ.

Θέλω την τροφή μου να την παίρνω από την φύση, να μαζέυω καρπους απο τα δέντρα ή να κυνηγώ το θύραμα μου. Θέλω να έιμαι ευγνόμων στην φύση γι αυτα που μου προσφέρει, παιρνοντας μόνο ότι ειναι απαραίτητο και τίποτα περισσοτερο. Θέλω να ξυπνώ και να χαιρετώ τον ήλιο που με κάνει να νιώθω τόσο ζωντανός. Θέλω να πλένομαι στον ποταμό χωρίς ανάγκη για σαπούνι. Θέλω να ερωτευτώ το ταίρι μου, χωρίς τα δεσμά του γάμου και της εκκλησίας. Θέλω τα παιδία μου να μεγαλωσουν στην φύση ελέυθερα, να μαθαίνουν και να σκέφτονται μόνα τους για τις επιλογές τους. Θέλω να ζούν αρμονικά και συλλογικά με άλλους ανθρώπους χωρίς μίσος μέσα τους, χωρίς καμιά μορφή ελέγχου και εξουσίας. Χωρίς την ανάγκη για πολέμους, για λεφτά και αντικείμενα πολυτελείας, ελέυθερα από κάθε υποχρέωση και κάθε περιορισμό.

Πανέμορφη και ρομαντική αναρχία, συνοδευμένη από τις φυσικές κινήσεις του χάους, άπλωσε τις φλόγες τις οργής σου σε κάθε τι που μας εξουσιάζει λαο δείξε μας το αληθινό πρόσωπο της ζωής. Κάθώς οι εξεγερμένοι πληθαίνουν, τόσο θα δυναμώνουν οι φλόγες σου που καίνε εδώ και αιώνες συνεχίζοντας την έμφυτη ανάγκη για απόλυτη ελευθερια. Θα γίνω τα μάυρα όνειρα των υποταγμένων, η κατάρα των εξουσιαστών, η αφύπνιση των αποβλακωμένων..