Στον ορίζοντα ελπίδα καμία, το μόνο που απέμεινε εν τα μαυρα μου φτερά
για να μου θυμίζουν οτι τίποτε εν αλλάσει τα σάπια τους μυαλά.
Λόγια πικρά, εξανεμίζουνται σιωπηλά, έμαθα να βλέπω χαμηλά
γιατί νιώθω ότι ανέβηκα ψηλά, μα εβαρέθηκα να έχω για παρέα
μια τρυπημένη μοναξία, να μου θυμίζει οτί τίποτε έν εσχιη αξία πία,
μόνο λιμένα πρότυπα τζιε ιδανικά, τζιε καμπόσα ναρκωτικά.
Θέλω να *****ρω τζιε να χαθώ, μακρυά που κάθε πολιτισμό,
άνθρωπο συντηρητικό, θρήσκο ή στρατιωτικό.
Ετσι τζιε αλλίως εν ούλλα ένα ναρκωτικό, ένα όνειρο απατηλό πλασμένο που άγγελο
σχιζοφρενικό, τζίνον που ονομάσαν κάτι το διαβολικό γιατί δίνει
μόνο διέξοδο πλαστό τζιε τζίνο που νιώθω εννα το πώ, τζιε ας με πουν
κάφρο ή κομπλεξικό, μάλλον επειδή εν εγνωρίσαν τον μηδενισμό γιατί οι πλείστοι
έχουν ένα πρόβλημα ψυχικό, ενα κόλλημα που εν για ούλλους κοινό.
Το δικό μου εν διαφορετικό, ενόμιζα ήταν να δώκω ένα μήνυμα λυτρωτικό
μα απέτυχα, στην προσπάθεια μου να έβρω τον δικό μου εαυτό,
εδημιούργησα ακόμα ένα, πίο συμβατικό, εξοικοιωμένο με την ιδέα για ένα
πρόωρο τερματισμό, ένα θάνατο αηδιαστικό, αλλά ταυτόχρονα απελευθερωτικό.
Ο ηρμός των σκέψεων μου εν χαοτικός, οδηγημένος πλέον που μίσος για οτιδήποτε
που έσχιη χαρακτήρα παθητικό τζιε που μάταια προσπαθεί να στηρίξει τον
λόγο ύπαρξης του σε ένα σύστημα καταπιεστικό.
για να μου θυμίζουν οτι τίποτε εν αλλάσει τα σάπια τους μυαλά.
Λόγια πικρά, εξανεμίζουνται σιωπηλά, έμαθα να βλέπω χαμηλά
γιατί νιώθω ότι ανέβηκα ψηλά, μα εβαρέθηκα να έχω για παρέα
μια τρυπημένη μοναξία, να μου θυμίζει οτί τίποτε έν εσχιη αξία πία,
μόνο λιμένα πρότυπα τζιε ιδανικά, τζιε καμπόσα ναρκωτικά.
Θέλω να *****ρω τζιε να χαθώ, μακρυά που κάθε πολιτισμό,
άνθρωπο συντηρητικό, θρήσκο ή στρατιωτικό.
Ετσι τζιε αλλίως εν ούλλα ένα ναρκωτικό, ένα όνειρο απατηλό πλασμένο που άγγελο
σχιζοφρενικό, τζίνον που ονομάσαν κάτι το διαβολικό γιατί δίνει
μόνο διέξοδο πλαστό τζιε τζίνο που νιώθω εννα το πώ, τζιε ας με πουν
κάφρο ή κομπλεξικό, μάλλον επειδή εν εγνωρίσαν τον μηδενισμό γιατί οι πλείστοι
έχουν ένα πρόβλημα ψυχικό, ενα κόλλημα που εν για ούλλους κοινό.
Το δικό μου εν διαφορετικό, ενόμιζα ήταν να δώκω ένα μήνυμα λυτρωτικό
μα απέτυχα, στην προσπάθεια μου να έβρω τον δικό μου εαυτό,
εδημιούργησα ακόμα ένα, πίο συμβατικό, εξοικοιωμένο με την ιδέα για ένα
πρόωρο τερματισμό, ένα θάνατο αηδιαστικό, αλλά ταυτόχρονα απελευθερωτικό.
Ο ηρμός των σκέψεων μου εν χαοτικός, οδηγημένος πλέον που μίσος για οτιδήποτε
που έσχιη χαρακτήρα παθητικό τζιε που μάταια προσπαθεί να στηρίξει τον
λόγο ύπαρξης του σε ένα σύστημα καταπιεστικό.
Είμαι ακόμα ζωντανός.
Αναπνέω.
Υπο άλλες συνθήκες, έν θα ήμουν σε τούντη θέση.
Ποτό γαμώτο, πολύ ποτό.
Πρέπει να κόψω.
Οξά?
Εννα δείξει.
Έμαθα να εκτιμώ κάποιες "αλήθκειες". Βασισμένες πάς σε κάποια δεδομένα. Οι οποιές διαμορφώνουν την δική μου πραγματικότητα.
Η κύπρος εν σκατά.
Εννα συμβιβαστώ με τούντη ιδέα.
όπως τζιε με κάποια άλλα δεδομένα.
Δηλαδή: Οι παραπάνω εν ττόπουζοι για μένα. Ένα μάτσο βλάκες τζιε ηλίθιες. Κολλημένοι, στον κόσμο τους. Τζίνοι εν οι πελλοί. Όι εγώ.
Η κοινωνία εν ταυτίζεται με μένα. Εγώ έν πρόκειται να ενταχθώ σε τζίνη. Έν γουστάρω.
Τούτα εν δεδομένα πιον. Τζιε γώ πάλε εννα αντιδρώ, όπως μπορώ. Αλλά τίποτε εν θα με ξανασύρει χαμέ. Η ταπεινότητα επέθανε. Έν θα σικκιρτώ πιον για την νοοτροπία που έσχιη ο περίγυρος μου. Στα αρχίδια μου, έν θα χαλιούμαι για τον κάθε παλαβό.
Ρεσπέκτ στις φιλίες που έκαμα τα τελευταία χρόνια.
2 σχόλια:
Καθε στιγμή μια αναγέννηση.
Μετά απο χρόνια (ΛΟΛ) αντιδραστικότητας... αντιληφθηκα ενα πραμα.
Οτι εαν εγώ αντιδρώ, στην ουσία ταϊζω τα συστήματα, τζαι κυρίως τζείνα μέσα μου με το όνομα Οργή τζαι Μίσος. Όϊ πως εν "κακά" πράματα λαμβάνοντας υπόψην τα απαράδεχτα δεδομένα του κόσμου - αλλά με τον τζαιρό στρέφουνται εναντίον σου τζαι ποτίζουν σε φαρμάτζια.
Είχα δημιουργήσει patterns αντιδράσεων, όπου άφηννα να με κυριαρχήσει η οργή τζαι το μίσος. Άκρην εν έβκαλλα, παρά μόνον εγινίσκουμουν ούλλον τζαι πιο "σκληρή", τόσον προς τα έξω όσον τζαι μέσα μου... Φαρμάτζια.
Μιαν απάντησην ήβρα > Εν υπάρχει "λύση" -παρά μόνο στην στιγμή του "περιστατικού". Τζείντην στιγμή, θωρώ την οργή ή το φόβο ή το μίσος να "ανεβαίνει" > ΑΝΑΠΝΕΩ > Σταματώ. Εν αφήνω να κυριαρχηθώ. Συνήθως το χιούμορ ή κάτι το τρελλό τζαι αυθόρμητο τζείντην στιγμή "σπάζει" το σενάριο, τζαι πολλές φορές φκάλλει τζαι τον άλλο που την "ταινία" που παίζει μες τον νου του...
Κυρίως φυσικά κάμνω το για μένα. Για να μεν είμαι θύμα ούτε κάποιου άλλου/της κοινωνίας, αλλά ούτε τζαι των αισθημάτων που εκπυρσοκροτούν ανεξέλεγχτα μέσα μου σε στυλ Input-Output > δηλαδή ανάλογα με την περίσταση, συγκεκριμένες αντιδράσεις εννά θέλουν να φκούν στην επιφάνεια, αυτοματοποιημένες. Εν θα δεχτώ να είμαι ρομπότ, ούτε που τα "έξω", ούτε που τα "μέσα μου".
Αναπνέω, στέκουμε ατάραχη, ξέρω την αξίαν μου, ξέρω την τύφλα που επικρατεί. Δηλώννω μέσα μου αποχή που τη "μάχη", διότι στο αυτόματον επίπεδο όπου διεξάγεται, κανένας ενι φκαίννει νικητής. Εν θα αφήκω οργή τζαι μίσος να μου νεκατώσουν τα στομάσχια. Τζαι στο τέλος ούλλοι πεθανίσκουμεν τζαι ο καθένας τον εαυτόν του έσχει να αντιμετωπίσει.
Αν είμαι σε φάση που μεν τρων τα αισθήματα, γράφω, φκάλλω τα, "κανονίζω τα" με τον εαυτό μου, όπως κάμνεις τζαι σύ.
Οι περιστάσεις που περιγράφεις εν "τυπικές", αυτοματοποιημένες της Κύπρου. Όϊ ότι τούτο τις δικαιολογεί. Αντιθέτως.
Δες τζαι το εξής> εφόσον εσύ είσαι εσύ τζαι ξέρεις ποιός είσαι τζαι αποδέχεσαι τον εαυτό σου - σημαίνει εν σε καθορίζει το τί φορείς, αν φορείς, ίντα μαλλιά έσχεις ή αν μεν έσχεις.
Το ποιός είσαι καθορίζεις το στην κάθε στιγμή, με κάθε αναπνοή, με κάθε σκέψη, λόγο τζαι πράξη.
Άρα ο καθένας μας εν ισάξιος τζείνων που επιτρέπουμεν να υπάρχουν μέσα μας χωρίς τη "διοίκηση" μας. Ο καθένας μας, καθορίζει τον εαυτό του - in every breath...
i forgot to say:
i like it.
ρεσπέκτ.
Δημοσίευση σχολίου