Εγκλωβισμένος στον χρόνο πάλε..
Φυλακισμένοι στο παρελθόν, προσμένουμε το μέλλον, ηρωικό τζαι ελπιδοφόρο..
Τα όνειρα μας πετάσσουμε, αντικαθηστούμε τα με ιδανικά.
Εξεχάσαμε ότι ζούμε το τωρά, ο χρόνος έννε γιατρειά, μόνο μια ασθένεια βαρία
γεμάτη με πόνο τζαι προσχήματα καλά, για να νιώθουμε ζωντανά, σε μια πόλη, σε ένα βούρκο που σκατά, συναισθήματα μιχτά, επικίνδυνα εκρηκτικα, της λογικής κυρήττουν πόλεμο ανήθικο, σε ένα κόσμο υλικό, γεμάτος από αίχμες τζαι τέχνες, του πολιτισμού οι φταίχτες..
Όμορφη μοναξία, άγια θλίψη, του εγωισμού μου τα παιδιά, το μόνο που εκληρονομήσαν, εν την ανάγκη να μου τρών τα σωθικά...

Γενία του Χάους

"Θαύμασε το λουλούδι, πριν να μαραθεί,
θαύμασε το δάκρυ, πριν στεγνώσει,
θαύμασε τη μέρα, πριν νυχτώσει,
αγάπησε την ομορφιά, πριν σε προδώσει.
Γιατί αυτό που θαυμάζεις σήμερα,
να ξέρεις πως δε διαρκεί για πάντα...
Είναι ήχος που σπάει τη σιωπή,
είναι φως που διαπερνά τη σκοτεινιά,
είναι γιατρειά ανίατης αρρώστιας,
είναι ελπίδα για μικρά παιδιά.
Κι όσο καλό κι αν σου φαίνεται πως είναι,
τόσο εύκολα μπορεί να σκοτώσει.
Αυτό το κάτι, άλλοι το λένε ομορφιά
κι άλλοι το λένε θάνατο."

αφιερωμένο.
αναπάυσου τώρα, τα βάσανα σου ετελιώσαν.