μπλαχ

Σε κάθε hangover που αποκτώ, εννα γράψω. Κάμνει με να σκεφτώ, οι εμετοί, οι προσπάθειες να περιμένω υπομονετικά στην στάση το λεοφορείο, σπάζουν, τσακρούν, διαταράσσουνται που εμετούς. Η κατάντια να «φαίνεσαι» φυσιολογικός άμα περνούν τα αυτοκίνητα τζαι να φκάλεις τα ντερα σου. Ένα ποτήρι τσάι αναπολά στιγμές που το έπινες για να το χαρείς, να βράσεις. Όι να κατευνάσεις τα στομασχια σου που την κατάχρηση αλκοόλ. Στατιστικά, εν ειμαι αλκοολικός. Νομίζω κάπου επροςπέρασα το. Τζαι ξέρω το. Τζαι συνεχίζω. Σκέφτουμαι να πάω για βοήθεια. Δυστυχώς συνελέυσεις για έτσι πλάσματα, έιτε εν σε καθολικούς ναούς, ήτε σε ιδρύματα, τυχαία, δίπλα που το τμήμα ψυχιατρικής πτέρυγας της αθαλάσσας. Να το αντικαταστήσω τον εθισμό μου με θεισμό, ή να πάω στα δόντια του λύκου, να τυλιχτώ μόνος μου τον «ζουρλομανδύα». Η ψυχιατρική σαν κλαδος έσχει το δικαίωμα να σε σκλαβώσει πολλά πιο ανώτερο που της κρατικής αρχής..

Σκατά, κάθε τι εν μια απόφαση τζαι μία ιδέα, για να αποδέιξεις στον εαυτό σου πόση αποφασιστικότητα έσχεις. Έν χρειάζεσαι κανένα- τζαι σήμερα γράφω νηφάλιος.