Τί εν χρόνος, η ώρα, τι εν η κάθε στιγμή που μας ρέσσει τζιε βουρα?
"Ο χρόνος εν πολύτιμος."
οξά
"Ο χρόνος εν ριάλλια?"
Ο τζιερός περνά, οι εποχές αλλάσουν, η γή φακκά κυρκλίλες γυρώ της.
Ανθρώποι γεννιόυνται, ψοφούν σαν οτιδήποτε άλλο.
Στο πέρασμα τους ξαπολούν ανεξίτιλα σημάθκια.
Θέλουν να περάσουν στην αιωνιότητα?
Να συνεχίζουν την ροή τούντου στάσιμου κόσμου?
Ο χρόνος, η ώρα.
Άλλό ένα παραισθησιογόνο.
Καθορισμός. Αριθμοί.
Τεχνητές αλήθκειες.
Εμέις τες κάμνουμε υπαρκτές.
Πιστέυκουμε σε ότι μας πούν.
Ωράρια.
Μισθοί.
Ο χρόνος εν απέραντος.
Ετεμαχίσαμε τον τζιε εφυλακίσαμετον.
Μές τον μυελλό των οστό μας.
Παραισθήσιογόνα τζιε μαλακίες.
Καθαρή ψύχωση.
Μαζική.
Ίντα μπού να κάμναμε χωρίς χρόνο?
Αν ήταν ούλλο μία μέρα, μία ώρα, ένα δευτερόλεπτο?
Εννα θα θορόυσαμε την στιγμή?
Εννα την εζούσαμε?
σκατά
14 σχόλια:
Το "ευχαριστώ" εν ξημαρισμένο για να σου το πω.
...Χωρις λόγια...
Η ψευδαίσθηση που μας έχουν δημιουργήσει για την έννοια του χρόνου τζιε με τούντον τρόπο "τρων" μας τον χρόνο εν ότι ο χρόνος εν γραμμικός (linear). ότι δηλαδή ο χρόνος εν όπως μιαν ευθεία γραμμή τζιε άρα, έσσιει αρχή, μέση, τέλος.
Το θέμα ένι αν εμείς μπορούμε να δούμε πέρα που τούντην έννοια του χρόνου που μας επιβάλαν τζιε να αναγνωρίσουμε τον χρόνο ως κυκλικό (circular), χωρίς δηλαδή όρια.
Μες στην καπιταλιστική/ πατριαρχική/ ιεραρχική κοινωνία που ζούμε,επιβάλαν μας την άποψη ότι ο χρόνος εν γραμμικός, έσσιει δηλαδή όρια. Μα τούτη εν μια ανάπηρη έννοια, χωρίς δυναμική, που μας περιορίζει. Εν μια έννοια που συμφέρει στο σύστημα για να μας ελέγχει τζιε να μας εκβιάζει, για να μεν μας αφήνει περιθώρια επιλογών τζιε δράσης.
Μόνο αν αντιληφθούμε εμείς τον χρόνο ως κυκλικό τζιε όι γραμμικό, εν να είμαστε σε θέση να επαναδιεκδικήσουμε τον χρόνο, τον χρόνο ως μια έννοια που αφήνει πολλαπλά περιθώρια δράσεων, πολλαπλές επιλογές τζιε πολλαπλές δυνατότητες χρήσης τζιε αξιοποίησής του. Αξιοποίηση όι για εμπορικούς, καπιταλίστικούς τζιε εξουσιαστικούς λόγους, αλλά για το άνοιγμα άλλων οριζόντων, σε πολλαπλά επίπεδα τζιε διαστάσεις. Για να είμαστε ενεργά υποκείμενα τζιε όι παθητικοί δέκτες.
hecate
παρατήρα όμως το γεγονός ότι ο κυκλικός χρόνος στον οποιον αναφέρεσαι = πάλε έσχει όρια - κάθε τέλος τζαι ξανά που την αρχή - ξανά τα ίδια, έστω τζαι αν τα φαινόμενα απατούν - δηλαδή άλλο σκηνικό, άλλα άτομα - αλλά η φύση των πραμάτων = η ίδια.
Άρα τι εν το πρόβλημα τζαι ποιός ο τρόπος να μεν μας καθορίζει ο χρόνος?
Ο χρόνος ως κυκλική έννοια, εν έσσιει όρια - εν κύκλος. Η διαφορά εν ότι στον χρόνο ως κυκλική έννοια υπάρχει κίνηση, μεταβολή, αλλαγή. στον Χρόνο ως γραμμική έννοια υπάρχει μόνο "πρόοδος", κινείσαι δηλαδή από ένα σημείο σε επόμενο σημείο (είσαι στο παρόν και θα βρεθείς στο μέλλον). Στον χρόνο ως κυκλική έννοια, κινείσαι σε πολλαπλά επίπεδα του χρόνου (παρελθόν - παρόν - μέλλον) και υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής
hecate - "ωραία" η θεωρία σου - πού την εδκιάβασες? ετέσταρες την? Εν μου φαίνεται.
Κοίτα το πώς δημιουργούμε το μέλλον εφαρμόζοντας στο κάθε παρόν τα αποδεχτά του παρελθόντος -τόσο στο προσωπικό επίπεδο όσο τζαι στο παγκόσμιο. Η ιστορία εν φαίνεται να μας εδίδαξε τίποτε τζαι δες τζαι στο προσωπικό επίπεδο πόσο δυσκολεύεται ο καθένας μας να αλλάξει τον εαυτό του τζαι να ζήσει μια στιγμή που να μένν'εν καθορισμένη που το παρελθόν.
Όσο για την κυκλική έννοια - τα όρια του κύκλου εν καθορισμένα - φως φανάρι. Για να κάμεις ένα κύκλο ξεκινάς κάπου, τζαι τελειώνεις στο ίδιο σημείο. Εν χρειάζεσαι μαθηματικό μυαλό για να δείς ότι ο κύκλος έσχει αρχή τζαι τέλος όπως τζαι η ζωή σου - τζαι ότι κάθε τέλος εν τζαι αρχή, τζαι ξανά πάλε...
Δαμε το 'π' που υποτίθεται είν' "άπειρο" επαναλαμβάνει το ίδιο σχήμα ξανά και ξανά σε ελικοειδή κίνηση. Ότι τζαι να παρατηρήσεις εννα βρεις ότι ακολουθεί συγκεκριμένα patterns.
Το ερώτημα είναι γαιτί - τζαι τί υπονοεί το ντιζάϊν τούτο - τι μας λέει για τη φύση του ανθρώπου?
"Ενδιαφέρον" το γεγονός ότι στη γέννηση ο άνθρωπος εισπνέει - στο θάνατο εκπνέει. Ποιός αναπνέει μια ζωή μεταξύ γέννησης τζαι θανάτου?
Σίγουρα?
Bella
Ο χρόνος, όπως τον γνωρίζουμε, εν μία συνιστώσα του μετρικού συστήματος που χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, στη ταξινόμηση γεγονότων με τέτοιο τρόπο που να συνιστούν αλληλουχία.
Μια μορφή μετρήματος του χρόνου εν η μελέτη του παρελθόντος, κατά την οποία γεγονότα του παρελθόντος ταξινομούνται σε μια σειρά (χρονολογία - chronology) και κατηγοριοποιούνται σε χρονολογικές περιόδους (periodisation). Ούλλα τούτα μαζί εν γνωστά ως «μελέτη της ιστορίας». Τζιε επειδή οι διαδικασίες χρονολογίας τζιε periodisation εν πάντα υποκειμενικές τζιε επειδή η ιστορία γράφεται πάντα που τους «νικητές» τζιε τους δυνατούς, δηλαδή που την εξουσία, η μελέτη της ιστορίας εν εβοήθησε, όι στην αλλαγή της κοινωνίας. Τζιε έτσι, «η ιστορία εν φαίνεται να μας εδίδαξε τίποτε», όι.
Η επικρατούσα έννοια του χρόνου προέρχεται που την βίβλο τζιε επιβάλει ότι ο χρόνος εν γραμμικός, με μιαν αρχή (την «γένεση»), η οποία φυσικά έγινε που τον «θεό». Η χριστιανική θεώρηση προϋποθέτει ακόμα ότι υπάρχει ένα τέλος, το «έσχατον», που αναμένεται να συμβεί όταν ο «γιος του θεού» επιστρέψει στη γη («Δευτέρα Παρουσία») για να υποβάλει σε κρίση νεκρούς τζιε ζωντανούς. Υποτίθεται ότι τότε εν να έρτει η συντέλεια του κόσμου (τζιε του χρόνου). Τούτη εν η εσχατολογική θεωρεία του χρόνου. Η χριστιανική θεώρηση επιβάλει επίσης ότι ο «θεός» εν αδημιούργητος τζιε αθάνατος, χωρίς αρχή τζιε τέλος, τοποθετώντας τον έξω που τον χρόνο, έξω που τον φυσικό κόσμο, στην «αιωνιότητα».
Που την άλλη, αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Ίνκας τζιε οι Μάγια τζιε άλλες φυλές ιθαγενών της Αμερικής), αλλά τζιε οι ινδουιστές, βουδδιστές, αρχαίοι έλληνες τζιε οι βαβυλώνιοι, θεωρούσαν τον χρόνο ως «τροχό» (“wheel of time”), αντιλαμβανόμενοι τον χρόνο ως κυκλικό και κβαντικό, αποτελούμενο που επαναλαμβανόμενες εποχές που συμβαίνουν σε κάθε ον.
Τούτο εν σημαίνει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο χρόνος ως μια κυκλική έννοια εν σημαίνει επανάληψη των ίδιων γεγονότων. Ο χρόνος ως κυκλική έννοια επιτρέπει μια πιο πολύπλοκη τζιε πολυεπίπεδη ερμηνεία του χρόνου. Καθιστά δυνατή την ύπαρξη πέρα των τριών γνωστών φυσικών διαστάσεων τζιε εισηγείται ότι ο κάθε άνθρωπος ζει (μπορεί να ζήσει) παράλληλα πολλαπλές πραγματικότητες.
Ο κύκλος, όταν τον βλέπεις σχεδιασμένο, όταν βλέπεις έναν κύκλο, εν διακρίνεις, όι την αρχή ή το τέλος του. Επειδή εν έσσιει ερχή τζιε τέλος. Ένας (ακίνητος) κύκλος παράγει έναν κινούμενο κύκλο που παράγει και αποτελεί έναν κύκλο από κύκλους, οι οποίοι αποτελούν έναν κύκλο. Ο κύκλος εν διαδικασία, σχέση, αντίθεση, κίνηση, διάσταση, αναπαραγωγή, σχετικότητα, κινητικότητα.
Εν πολλά ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Hopi εν έχουν καν στο λεξιλόγιό τους λέξεις που να σχετίζονται με τον χρόνο.
Ο Αντιφών ο Σοφιστής υποστήριζε ότι «ο χρόνος δεν είναι υπόστασις, αλλά νόημα ή μέτρον», υποδηλώνοντας ότι ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, αλλά μία έννοια, ένα μετρικό σύστημα. Ο Παρμενίδης υποστήριζε ότι ο χρόνος, η κίνηση και η αλλαγή δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, παραίσθηση, απάτη.
Η θεωρεία της σχετικότητας εν σημαντική ως προς την κατανόηση του χρόνου πέρα που την επιβεβλημένη χριστιανική αντίληψη ότι ο χρόνος εν γραμμικός. Στην γραμμική αντίληψη του χρόνου, ο χρόνος εν απόλυτος τζιε ο άνθρωπος εν ασήμαντος, εν έσσιει κανένα ρόλο να παίξει ως προς τον χρόνο.
Ο Einstein επέδειξε ότι αν ο χρόνος τζιε ο χώρος μετρηθούν χρησιμοποιώντας ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα (όπως η αντανάκλαση του φωτός μεταξύ καθρεφτών) , τότε λόγω της εντελέχειας της ταχύτητας του φωτός, ο χρόνος τζιε ο χώρος «σμίγουν» μαθηματικά με ένα ιδιαίτερο τρόπο (Minkowski space). Έτσι προκύπτει ο μετασχηματισμός “Lorentz” με το σμίξιμο όλων των άλλων φυσικών μετρήσεων (όπως η μάζα, η ενέργεια, η φόρα, κτλ) τζιε θεωρητικά «ανοίουν οι πόρτες» προς άλλες διαστάσεις, πέρα που τες τρεις που γνωρίζουμε τζιε, θεωρητικά πάντα, υπάρχει η δυνατότητα για να ταξιδεύουμε στον χρόνο (time traveling).
Σε μια τέθκια αντίληψη του χρόνου, ο άνθρωπος καθορίζει τον χρόνο. Ο χρόνος εν εν απόλυτος, αλλά σχετικός, εξαρτάται που τον παρατηρητή, τον άνθρωπο. Έτσι, οι μετρήσεις εν πάντα διαφορετικές, ανάλογα με τον παρατηρητή τζιε τις συνθήκες του.
«Το παρελθόν είναι μία ομάδα γεγονότων που μπορεί να στείλει σήματα φωτός στον παρατηρητή. Το μέλλον είναι μία ομάδα γεγονότων στα οποία ο παρατηρητής μπορεί να στείλει σήματα φωτός» (θεωρεία σχετικότητας του Einstein).
hecate
ενδιαφέρον το πώς αγνοούνται τα καυτά ερωτήματα, τζαι για σχάλια χρησιμοποιούνται αποφθέγματα που βιβλία.
"ωραίες" οι "γνώσεις" - αλλά χωρίς να εξετάζουμεν τί υποδηλώννει μια θεωρία στην πράξη, τζαι ποιόν το ώφελος για τη Ζωή ως ΚΟΙΝΗ Αξία τζαι Ουσία - εύκολα γινούμαστεν θαυμαστές τζαι ξεχνούμεν την Ουσία.
Άραγε γι' αυτόν η λέξη "μόρφωση" τζαι η λέξη "ομορφιά" εν τόσον κοντα??
Γράφεις: "ο κύκλος, όταν τον βλέπεις σχεδιασμένο, όταν βλέπεις έναν κύκλο, εν διακρίνεις, όι την αρχή ή το τέλος του. Επειδή εν έσσιει ερχή τζιε τέλος."
Η "λογική" τούτη εν στέκει > το να στηρίζεις πως εν έσχει αρχη τζαι τέλος επειδή εν την "διακρίνεις" - εν πρόβλημα. Επίσης πρόβλημα ένει το να στηρίζεις ότι "εν το διακρίνεις" "επειδή εν έσχει".
Κατ' ακρίβεια τούτο δείχνει το ΚΥΡΙΟΝ πρόβλημα του ανθρώπου - διότι με τον ίδιο τρόπο που θωρείς τον κύκλο θωρείς τζαι το άτομο - εννα δεις το άτομο ως "φαινόμενο" διότι εν διακρίνεις την αρχή τζαι το τέλος του. Άρα εννα δεις μόνον τζείνο που πιστεύκεις ότι είσαι σε θέση να δεις.
Επίσης > τον κύκλο ποιός τον έκαμε αν δεν έσχει αρχήν τζαι τέλος - κανένας "θεός" μήπως?
Ερωτήματα που δεν θα θέσει κανείς αν εβολεύτηκεν με τη θεωρία του "κυκλικού χρόνου".
Λες ότι "ένας (ακίνητος) κύκλος παράγει έναν κινούμενο κύκλο που παράγει και αποτελεί έναν κύκλο από κύκλους, οι οποίοι αποτελούν έναν κύκλο. Ο κύκλος εν διαδικασία, σχέση, αντίθεση, κίνηση, διάσταση, αναπαραγωγή, σχετικότητα, κινητικότητα."
Πολλά φιλοτεχνικές απόψεις, it sounds `beautiful´... αλλά... απέδειξες στο στον εαυτό σου? Πως εφαρμόζεται? Ποιόν το ώφελος για τη ζωη?
Επίσης > με τούντες απόψεις απορρίπτεις τη θεωρία "κυκλικού χρόνου": Εν ακίνητος ο κύκλος? Τζαι αν είναι, ποίος τον θέτει σε κίνηση? Πώς τζαι γιατί?
Φαντάσου να είσαι μες σ' έναν κύκλο (που είμαστεν ούλλοι αν επρόσεξες, ο καθένας στον δικόν του τζαι ούλλοι μαζί σε έναν, αλλά δυστυχώς ο καθένας μόνον τον δικόν του θωρεί...) - Εάν αποφασίσεις πως θέλεις να "φκείς έξω" διότι εβαρέθηκες ή διότι εν θωρείς νόημα να ζεις τα ίδια τζαι τα ίδια, τί εννα κάμεις?
Εννα έβρεις ότι δεν μπορείς να φκείς: Ή εννα θέσεις τέλος, ή εννα περιμένεις για το τέλος. Ή εννα ψάξεις για ιδέες να "ομορφήνεις" την αντίληψη σου του κύκλου για να μεν σου κακοφαίνεται.
Τζείνοι που πεινούν τζαι εν έχουν άλλην επιλογή που το να περιμένουν έναν αργόν θάνατο - τι να πουν?
Ο Einstein είπεν, λες, ότι «Το παρελθόν είναι μία ομάδα γεγονότων που μπορεί να στείλει σήματα φωτός στον παρατηρητή. Το μέλλον είναι μία ομάδα γεγονότων στα οποία ο παρατηρητής μπορεί να στείλει σήματα φωτός» .
Ωραία λοιπόν. Τζαι...? Ακούεται "σοφιστικέ". Ποιά τα πρακτικά υπονοούμενα για τον άνθρωπο συγκεκριμένα?
Παρατηρώντας α) μέσα σου, β) την ζωή των ανθρώπων, τζαι γ) την ιστορία του κόσμου > τα λόγια του Einstein μεταφράζονται στην πράξη ως εξής:
Ο άνθρωπος εν ο Λήπτης. Το Input που λαμβάνει στο παρόν εν που τις γενίες του παρελθόντος. Ανάλογα με τούντο Input, με το οποίον ταυτίζεται, ον άνθρωπος εννα δημιουργήσει το μέλλον του ως Output. Το Output εν ισάξιο του Input.
Κύκλος.
Γιατί κύκλος? Παρατήρα - Διότι ο ίδιος άνθρωπος εννα κάμει μωρά τζαι το Input που εννά τους δώκει = εν το Output το δικόν του > τζαι ένας νέος κύκλος γεννιέται.
Με αρχή τζαι τέλος.
Ούλλοι λαλούμεν, εν θα γίνουμεν σαν τους γονείς μας. Όμως παρατήρα τι γινίσκεται στην πράξην. Εν φως φανάρι.
Γιατί γινίσκεται τούτο? Δότι εν διακρίνουμεν την αρχήν τζαι το τέλος.
Όσες θεωρίες τζαι επιστήμες να αποστηθίζουμεν, τζαι όσον τζαι να θέλουμεν να πιστεύκουμεν ότι κάτι εμάθαμεν που την ιστορία > εν αλλάσσει το γεγονός (αποδεδειγμένο καθημερινά) οτι - θέλουμεν εν θέλουμεν: το Input δημιουργεί το Output τζαι στο τέλος επαναλαμβάνουμεν την ιστορία.
Ναι, είμαστεν "εφευρετικοί" τζαι "δημιουργικοί", πράμαν που μας δίνει την ψευδαίσθησην ότι υπάρχει πρόοδος. Ή ίσως είμαστεν "δημιουργικοί" ΓΙΑ ΝΑ δίνουμεν στον εαυτό μας τη ψευδαίσθηση "εξέλιξης". Fibonacci spiral - άλλη μια μαθηματική εξίσωση που εν αμφισβητήθηκεν όσον αφορά το τί υποδηλώνει τζαι το τι συνεπάγεται η "εξέλιξη" που τόσον χουμιζούμαστεν.
Όπου τζαι να κοιτάξεις, βλέπεις ζωντανά τεκμήρια για το ότι η επιστήμη εν εσυνέφερε στον Κόσμον ως στήριγμα της Ζωής (Ζωή - η απόλυτη αξία που εν κοινή στο κάθε Ον), ούτε εβελτίωσεν την ποιότητα Ζωής για ούλλον τον Κόσμο.
Πάμεν στο φεγγάριν ιμίσχη μου, αλλά από αυτοκυριαρχία τζαι επικοινωνία στα απλούστατα επίπεδα είμαστεν ττόππουζοι. Το φεγγάριν μας έλειπε. Ο μισός πληθυσμός του Κόσμου πεινά ενώ υπάρχει αρκετό ψωμί για ούλλους!
Δαμέ τρεις διαστάσεις του εαυτού μας: self-space-time σε παρελθόν-παρόν-μέλλον εν καταφέρνουμεν να έχουμεν "υπο έλεγχο" με τρόπο που να μεν βλάπτει κανέναν τζαι να ζούμεν ως ίσοι πολίτες του πλανήτη μας... Ονειρευκούμαστεν άλλες "διαστάσεις" σαν να τζαι ο τόπος αλλάσσει το "ποιοί είμαστεν" - σαν να τζαι εν παίρνουμεν το εαυτόν μας μαζί όπου τζαι να πάμεν.
Τα φανταστικά σενάρια των new agers εν εύκολο να σου πάρουν τα μυαλά τζαι να σε κάμουν να ελπίζεις πως κάτι εννα σε "σώσει" που τον εαυτό σου - τζαι μιλώ που εμπερία, lol.
Η επιστήμη τζαι ο γνωστικισμός εκαταλήξαν υποκατάστατο "θεού" - διότι η πρακτική εφαρμογή πρώτ'απ'όλα στο ατομικόν επίπεδο δεν λαμβάνει μέρος.
Κάτι πάει πολλά πολλά στραβά.
Τζαι μπορεί να μεν το "διακρίνουμεν", αλλά εν δικαιολογούμαστεν να μεν στοχαστούμεν τζαι να μεν ερευνήσεουμεν σε προσωπικόν τζαι άμεσον επίπεδον κατά πόσον εν η αναΚΥΚΛΟΣη των "δε-δω-μένων" το πρόβλημα τζαι κατά πόσον εν ο Κύκλος που μας εστράβωσεν τζαι δεν θωρούμεν Εμείς ποιοι είμαστεν τζαι Τι κάμνουμεν μες τούντο παναήρι που πάει γύρω-γύρω-όλοι.
Οι γνώσεις τζιε τα αποφθέγματα εν έχουν ως ρόλο την εξεύρεση/ παραχώρηση καμιάς απάντησης σε κανένα ερώτημα. Για μένα, ο ρόλος τους ένι να διούν ερεθίσματα για περαιτέρω σκέψη, για σκέψη έξω που τα καλούπια που μας έχουν επιβληθεί.
«Απαντήσεις» εν κάμνω ότι κατέχω, για ο,τιδήποτε. Ούτε τζιε ψάχνω να βρω καμιά «απάντηση». «Απαντήσεις» για μένα εν υπάρχουν, όπως εν υπάρχει καμιά «αλήθεια» τζιε καμιά «ουσία». Τζιε αν υπήρχαν, στόχος μας θα έπρεπε να είναι να τις καταρρίψουμε για να κρατήσουμε ζωντανή την αμφισβήτηση, το ψάξιμο, τον αγώνα για ελευθερία.
Για τον κύκλο:
Λαλείς ότι «το να στηρίζεις πως εν έσχει αρχη τζαι τέλος επειδή εν την "διακρίνεις" - εν πρόβλημα. Επίσης πρόβλημα ένει το να στηρίζεις ότι "εν το διακρίνεις" "επειδή εν έσχει".» Για μένα υπάρχει ότι βλέπω. Έτσι, αφού εν ιμπορώ να δω καμιά αρχή τζιε κανένα τέλος πας στον κύκλο, τούτο σημαίνει ότι αρχή τζιε τέλος εν υπάρχει. Εκτός τζιε αν πιστεύκεις σε καμιά «ανώτερη δύναμη» που σου υποδεικνύει την αρχή τζιε το τέλος τζιε πιστεύκεις το. Εγώ εν μπορώ να το κάμω.
Ρωτάς «τον κύκλο ποιός τον έκαμε αν δεν έσχει αρχήν τζαι τέλος - κανένας "θεός" μήπως?» Όι, τον κύκλο (του χρόνου) εν τον έκαμε κανένας (τζιε για αυτό εν έσσιει ερχή τζιε τέλος). Ο χρόνος εν αποτέλεσμα του big bang. Πριν τον big bang εν υπήρχε χρόνος.
Τα παρακάτω που λαλείς δείχνουν ότι εν εκατάλαβες τζίνο που ήθελα να πω. Ίσως επειδή γράφω τα λίο συγχισμένα. Το θέμα εν ότι το πιο κύριο για μένα ένι με τα όσα γράφω να προκληθούν κάποια ερεθίσματα σε κάποιους που τα θκιαβάζουν για να ψάξουν τις διάφορες έννοιες παραπάνω τζιε να μεν βολεύκουνται με τις έννοιες που μας έχουν επιβεβληθεί. Το «όφελος» εν μπορεί παρά να ένι το ίδιο το ψάξιμο τζιε η διαδικασία του.
Το ερώτημα αν «Εν ακίνητος ο κύκλος? Τζαι αν είναι, ποίος τον θέτει σε κίνηση? Πώς τζαι γιατί?» δείχνει ακριβώς ότι εν εμπόρεσα να αποδώσω ίσως τζίνα που έχω μες στον νου μου. Ο κύκλος εν εν ακίνητος, όι. Τούτο εν αναφέρετουν στην έννοια του χρόνου ως κύκλος, αλλά στο σχήμα του κύκλου. Το ερώτημα ποιός θέτει τον κύκλο σε κίνηση εν το ίδιο με το ερώτημα «γιατί υπάρχουμε?» Αν νομίζεις ότι υπάρχουμε χάρη σε κάποια «ανώτερη δύναμη», τότε τον κύκλο κινεί τον τούτη η «ανώτερη δύναμη». Προσωπικά, εν τω πιστεύκω, τζιε εν το ακριβώς αντίθετο που ήθελα να δείξω.
Το θέμα με τον κύκλο, εν ότι, θεωρητικά πάντα, κινείσαι όι σε ένα κύκλο, αλλά σε πολλούς κύκλους, σε πολλαπλές διαστάσεις, ζώντας πολλαπλές πραγματικότητες τζιε έχοντας πολλαπλές επιλογές. Το θέμα εν ένι πώς εν να γίνει τούτο πράξη, το θέμα εν ότι τούτη η θεωρεία καταρρίπτει την θεωρεία που μας επιβάλαν ότι υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα, με την οποία είμαστε δεσμευμένοι τζιε που την οποία εν μπορούμε να ξεφύγουμε τζιε όταν κάποιος ξεφεύγει τελικά, κολλούν του την ταπέλλα του «πελλού».
«Το παρελθόν είναι μία ομάδα γεγονότων που μπορεί να στείλει σήματα φωτός στον παρατηρητή. Το μέλλον είναι μία ομάδα γεγονότων στα οποία ο παρατηρητής μπορεί να στείλει σήματα φωτός». Τούτη η φράση εν υπονοεί ότι είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τον κύκλο. Υπονοεί ότι ο άνθρωπος εν τζίνος που καθορίζει τον χρόνο τζιε ο άνθρωπος εν καθορίζεται που τον χρόνο. Ο άνθρωπος εν ο παράγοντας που καθορίζει τον χρόνο τζιε όι το αντίστροφο. Ο καθένας θκιαβάζει το όπως θέλει βέβαια, αλλά εν καλά να θκιαβάζουμε ανάμεσα που τις γραμμές τζιε τις λέξεις, όι μόνο τις γραμμές τζιε τις λέξεις.
Λαλείς «Γιατί κύκλος? Παρατήρα - Διότι ο ίδιος άνθρωπος εννα κάμει μωρά τζαι το Input που εννά τους δώκει = εν το Output το δικόν του > τζαι ένας νέος κύκλος γεννιέται.
Με αρχή τζαι τέλος.
Ούλλοι λαλούμεν, εν θα γίνουμεν σαν τους γονείς μας. Όμως παρατήρα τι γινίσκεται στην πράξην. Εν φως φανάρι.
Γιατί γινίσκεται τούτο? Δότι εν διακρίνουμεν την αρχήν τζαι το τέλος.»
Τζιε τούτο εν σχετικό. Αν ως γονιός τζίνο που θέλεις ένι να κάμεις ένα αντίγραφο του εαυτού σου, τότε, ναι, εν να δώκεις στο μωρό σου μόνο το δικό σου input. Εν αναπόφευκτο να δώκεις στα μωρά σου κάτι που το input σου. Μπορείς όμως τζιε να καλλιεργήσεις στα μωρά σου μια κουλτούρα αμφισβήτησης τζιε ψαξίματος. Αν αφήνεις στα μωρά σου την ελευθερία να ψαχτούν τζιε ενισχύεις τούντες προσπάθειές τους, τζιε στηρίζεις τα στο να καλλιεργήσουν έναν ανεξάρτητο, ελεύθερο τζιε ξεχωριστό εαυτό, τότε τα μωρά σου εν να πάρουν την δική τους πορεία, ανεξάρτητα που την δική σου. Τζιε εν γινούμαστεν, όι, ούλλοι σαν τους γονείς μας. Προσωπικά τζιε πάλε, ως μάμα εν έχω καμιά σχέση με τους δικούς μου γονείς. Τζιε είμαι περήφανη για μια κόρη που στα πέντε της εν ανεξάρτητη, ελεύθερη (όσο γίνεται μες σε τούντην κοινωνία) τζιε ευτυχισμένη επειδή έσσιει την ελευθερία να εν ο εαυτός της τζιε όι η συνέχιση των γονιών της.
Λαλείς ότι «Τα φανταστικά σενάρια των new agers εν εύκολο να σου πάρουν τα μυαλά τζαι να σε κάμουν να ελπίζεις πως κάτι εννα σε "σώσει" που τον εαυτό σου - τζαι μιλώ που εμπερία, lol.» Το new age εν έσσιει καμία σχέση με τα πιο πάνω, άρα τα σχόλια εν περιττά, νομίζω.
Anyway, εν θα πω τίποτε άλλο. Έτσι τζιε αλλιώς, φαίνεται ότι εν μπορώ να αποδώσω, γραπτώς τουλάχιστο, τζίνα που θέλω να πω.
Αλλά εν μας είπες, ποια εν η δική σου πρόταση για να ξεφύγουμε που την δοσμένη τζιε επιβεβλημένη έννοια του χρόνου?
μαύρα φτερά
ξέρω ότι ενδιαφέρει σε η ψυχολογία - ψυχιατρική. Έππεσα πάνω σε τούτο
http://criticalpsygreece.org/
Ίσως να θέλεις να ρίξεις καμιά μαθκιά. Φαίνεται ενδιαφέρον, αν τζιε εν το επολλοθκιάβασα.
Looking at our accepted `powerlessness´ - Man´s Self-Defeat... How did we come to `understand´ i.e. define `power´ only in Separation - only in relation to another point (other people, the system etc)?
In accepting this, we will attempt to `prove´ our `power´ through constant competition and Inner struggle - instead of realizing Self-Power Here as Who we are in every Breath. The Self-Power to remain Here as Breath no matter what I am facing.
The Self-Power to not-react, and to instead direct myself in CommonSense as Equal to another or a situation.
The Self-Power to not have to `have the last word´.
The Self-Power to not have to `win´.
The Self-Power to not have to `prove myself to others´.
The Self-Power to `know thy self´.
Birth-->Brith-->Breath ....Breathe-in
dEATH --> brEATH ....Breathe-out
What is happening in-between...?
An interesting fact:
In our Sleep, we `lose´ Awareness, we `lose´ Self-Direction, i.e. the Dream `happens to us´. We are not aware of our Breath, we are not breathing - The body-System is breathing for us, automatically.
Is Sleep a Simulation of Death?
It is said that: As long as one is not awake and directive in the Dream - one is actually asleep when `awake´.
Observe how, even in the `wake´-state, we do not Breathe in Awareness. We are busy in our Mind. We are busy with Emotions. We are busy calculating `who we are´ in each particular situation we face. We play the game by the name.
Observe how each inner Reaction (anger, fear, anxiety, hate, being `in-love´, desire etc.) always `come´ with particular breath-Patterns. Reactions are automatic, they are conditioned. So has become our Breath - automatic.
The Body breathes as a Automated System.
Between the first In-breath and the last Out-breath: a whole life goes-by where we allow a System to take-over and breathe for us. Because `this is how it is´. Because `everybody does it´. Because this is `the way´. The way of the World...
We are not keeping ourselves Alive, we are not breathing Life, we are not breathing Ourselves. A System is keeping us alive ( ...considering our own self-abusive attitude towards the body, one wonders why it even breathes for us).
What happens if we Stop the Systematic Automation of breath?
We have proven that, if one Stop and Breathe when a Reaction come-up, one can direct oneself: No I will not follow a reaction. I am Here, I breathe.
We have proven that, if one is stable as Breath in Awareness Here - one is able to Stop the `effect´ of any common Drug: in ONE Breath.
Breath is HERE. If I am here as Breath in every Breath - I am HERE.
What does that imply?
What does it imply about Breath?
What does it imply about Awareness as Breath?
What does it imply about Who we are?
What does it imply about the Mind?
What does it imply about Self-Direction?
What does it imply about Self-Power?
What does it imply about Self-Realization?
What does it imply about Who we really Are?
What does it imply that we All actually breathe the same Breath?
What does it imply about Equality and Oneness of Life?
What does it imply about CommonSense and the Equality of Life that is `missing´ in-fact?
What does Self-Realization as Breath imply?
Is perhaps the Breath, as the Common Equal Point we All share the Key to Self-Reaization as Life? - the Realization that SELF = LIFE = EQUAL = ALL - where `power´ as we know it can no-longer exist
Is perhaps the Breath, as the actual physical `representation´ of Systematic Polarity (in-out, in-out, in-out) the Key to stand Equal to the Nature of Polarity - and Transcend Polarity?
Is perhaps the Breath, as the actual physical `representation´ of the polarity of `life&death´, the Key to stand Equal to `life´(the System) and Equal to Death - and Transcend Death?
Is perhaps the Breath the Key to Transcend `Time´?
Is perhaps the Breath our Only point of what is Real, Actual Here?
Is perhaps the Breath the Key to Stop the System from within and bEarth ourselves as Life?
Is perhaps Who we Really Are to be found in Breath?
Each-one can only find-out for oneself.
Each-one will have to find-out for oneself.
A time come where each-one will have to STAND in the midst of self-created Hell.
A time come where each-one FACE oneself and what has been accepted and allowed.
A time come where each-one will have to HEAL oneself. Breath Here will be all we have.
HERE --> HEAL
BREATH--> bEARTH
Δημοσίευση σχολίου