Τωρά εννα μιλήσει ο Μανώλης.

..μέσα που τον καθένα τζαι κάθε μία που τζιαμέ, που φέρνει άποψη τζαι κριτική σκέψη. Τωρά εννα μιλήσει μια μειοψηφία, συλλογικά ή προσωπικά, η ίδια που της παραχωρείται το νοητό δικαίωμα να εκφέρει άποψή, ενώ την ίδια ώρα αποσιωπάται που την κυρίαρχη ιδεολογία τζαι τα μέσα (μαζικής εξημέρωσης) που χρησιμοποιούνται.

Κατά συχνές περιπτώσεις, η πλατεία του μανώλη (φανερωμένης) στην εντός τειχών Λευκωσίας, δέχεται επιθέσεις βίας σωματικές από φασιστοειδή (ένστολα ή μη) ή επιθέσεις κριτικής χωρίς περιθώριο ανταπόκρισης.
Με αφορμή, δυστυχώς, το γεγονός ότι η πλατεία απέκτησε πλέον διαστάσεις ως κοινωνικός χώρος τζαι συνεύρεσης ατόμων, διαφορετικών συμπεριφορών τζαι χαρακτήρα, μια εστία για πολιτικές συζητήσεις, τζαι προβολές πολιτικού περιεχομένου, εναντιωμένες σε κάποια πρότυπα που το μοντέλο κοινωνίας μας ακολουθά, καθιστά τον χώρο στόχαστρο.

Η αστυνόμευση της περιοχής, πρόκειται να εντατικοποιηθεί, όπως συζητείται στην βουλή . «Συγκεκριμένα, εκπρόσωπος της αστυνομικής διεύθυνσης Λευκωσίας ανέφερε στην επιτροπή Νομικών, ότι η αστυνομία διενέργησε κατά τη διάρκεια του 2009, 2.316 επιχειρήσεις στην Παλιά Λευκωσία» Δηλαδή πόσο πιο πολύ να εντατικοποιηθεί? Μια καλή εισήγηση θα ήταν ένα θόλος ίσως, ή ένα κουβούκλιο / παράρτημα του αστυνομικού σταθμού. Το περιβάλλον είναι αποπνιχτικό από την συνεχή παρακολούθηση και φακελώματος καταχώρησης προσωπικών στοιχείων.

Μια κατάσταση όπου, όπως έγινε κατανοητό, η διεκδίκηση της πλατείας αποτελεί κάτι το «λάθος» ή ακόμα όπως αποκαλέστηκε παράνομο ή κάποιες φορές ανήθικο, σύμφωνα με την αντιμετώπιση της κοινωνίας ή πολύ απλά κάτι που πρέπει να κατασταλεί τζαι να εξολοθρευτεί. Η «εκδίωξη» μας δεν θα λάβει μέρος αν δεν βρεθεί πρώτα ένα χώρο για αφεθούν οι θαμώνες μέσα. Εμείς δεν ζητούμε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως χώρο δραστηριοποίησης, αλλά την ευκαιρία διαμόρφωσης του δικού μας άσυλου τζαι κέντρο επικοινωνίας τζαι δημιουργίας, αφήνοντας μια διαφορετική, ίσως πιο κρυστάλλινη μορφή οργάνωσης, όχι ως μέρος αλλά ως κομμάτι και παρακλάδι σε τούτο που ονομάζουμε κοινωνία.

Σε μια κοινωνία όπου τα συμφέροντα των πολλών υπερνικούν τις επιθυμίες των εαυτών μας ξεχωριστά, απαιτώντας μία ομαλή διαμορφωμένη συμπεριφορά τρόπου ζωής τζαι σκέψης.
Το πρόγραμμα de minimis, όπως περιέγραψε η κ. Ελένη Μαύρου, αφορά αιτήσεις για διεύρυνση και επιχορήγησης νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που συσχετίζονται με επενδύσεις πολλών εκατομυρίων ευρώ. Μια σύχρονη πόλη φυλακή, παράδεισος για τα πάνω στρώματα της κοινωνίας, κερδοφόρους επαγγελματίες και βουλευτές. Για να γίνει λειτουργικό, πρέπει να επιδιορθωθεί η κατάσταση όπου η ύπαρξη μας, ως άνθρωποι ή όντα με διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς, διαφορετικούς από τέτοιους που προασπίζονται το «δίκαιο μας».
Η δυσλειτουργική ύπαρξη μας, για το κεφάλαιο και τους θεσμούς, μέσα στο κοινωνικό μοντέλο πρέπει να διαγραφεί.
Μα ποίοι αναγνωρίζουν την ύπαρξη μας ως ανθρώπινη. Συνεχώς σχολιάζεται απρόσωπα και αόριστα, επειδή ακριβώς μια άλλη πτυχή της πραγματικότητας βρίσκεται στα χέρια μας, έτοιμη να εξαπλωθεί όπως στα Εξάρχεια, σε ένα χώρο συνεύρεσης, επικοινωνίας και αυτόνομης οργάνωσης. Αυτό θα ήταν το σωστό μέτρο σύγκρισης.
Οι λόγοι που μας καθιστούν μη ευπρόσδεκτους, αποτυπώνεται μόνο από ένα κομμάτι άρχουσας τάξης που σέβονται την ύπαρξη μας, μόνο και μόνο για να γίνει το πρόσχημα και ο αποδιοπομπαίος τράγος, θυσία για την ενδυνάμωση και επέκταση του κεφαλαίου και των συμφερόντων.

Ακολουθώντας μια θεώρηση, αλλά ή/και μια πρακτική στον τρόπο ζωής και συμβίωσης, έξω όσο γίνεται από τα καπιταλιστικά πρότυπα (και μαγαζιά/ κλαμπ)
χωρίς την ανάγκη να βασίζεσαι σε θρησκευτικούς οργανισμούς
χωρίς δέχεσαι να ταυτιστείς με μία εθνική ταυτότητα που σου έχει δοθεί
χωρίς να υπόκεισαι στην εξουσία της κοινής «ηθικής», των άγραφων νόμων που συντηρούν την νοοτροπία που θέλει την κοινωνία να χρειάζεται ένα εχθρό.
Οι λόγοι μπορέι να φανούν δελεαστικοί ή αποκρουστικοί (ως προς θρησκευτικούς νόμους ηθικής ή εθνικά ιδανικά), αλλά και συνάμα καταστρεπτικοί για θεσμούς που βασίζονται στην εξουσία τζαι την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Η φοβία του συστήματος που βιώνουμε, ότι κάποιες τάσεις αναρχισμού μπορούν να εξαπλωθούν και σε άλλα στρώματα της κοινωνίας, αναγκάζει να αποσιωπήσει τους λόγους που μπορούν να δικαιολογούν την ύπαρξη του Μανώλη, τονίζοντας μόνο τις επιπτώσεις της κατάστασης που διαμορφώνεται.
Η κατάσταση που βιώνεται σε γειτονικές χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου άνθρωποι συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε φυλάκιση χωρίς δίκη λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων οδηγά στην ταύτιση με το ότι τα άτομα προέρχονταν από γειτονία της Αθήνας, όπως τα εξάρχεια. Έτσι καθίσταται πιο πιθανό να υλοποιηθεί η ιδέα ότι ο περιορισμός τέτοιων ανθρώπων πρέπει να επιβληθεί και στην φανερωμένη (?!)

Σύμφωνα με τον κ. Ιωνά Νικολάου, στον «Μανώλη» συγκεντρώνονται νεαροί Κύπριοι (πιθανώς οι Κύπριες ή τα άτομα με διαφορετική καταγωγή ή ηλικία να μην είναι ευδιάκριτοι, ούτε καθώς και γονείς παιδιών που επίσης να αναμιγνύονται στο σύνολο του Μανώλη) οι οποίοι όμως, όπως αναφέρει, ενδεχομένως να προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές όπως αναγραφή συνθημάτων, οχληρία και χρήση ναρκωτικών.

Ίσως η επιτροπή νομικών να πρέπει να αναθεωρήσει πως ακριβώς υποδεικνύει ότι αποτυπώνεται η παραβατική ή εγκληματική συμπεριφορά, αφού έχει τον πρώτο λόγο, στην αποποινικοποίηση και ποινικοποίηση χρήσης ναρκωτικών. Το αλκοόλ, θεωρείται τοξικομανιογόνο, προκαλεί εθισμό και προβλήματα στην υγεία. Το τσιγάρο, ή ο καπνός, είναι το ίδιο τοξικό, όσο και εθιστικό, προκαλώντας σύνδρομα στέρησης. Και τα δύο θεωρούνται νόμιμα, όσο επίσης πρέπει να θεωρούνται ως εξαρτησιογόνες ουσίες και συνεπώς ναρκωτικά.

Η μόνη παραβατικότητα είναι ότι τέτοιες ουσίες πουλιούνται νόμιμα, μαζί με μία λίστα εθιστικών βαρβιτουρικών που προωθούνται από τις φαρμακοβιομηχανίες, ενώ οι παράνομες προάγουν την μαύρη αγορά.
Τα κέρδη είναι τεράστια, ενώ αυτός είναι πάλι πιθανών ο λόγος που η Λευκωσία δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι υπόκειται σε άλλη οχληρία εκτός από εκείνη που προκαλείται στην πλατεία, που παρεμπιπτόντως βρίσκεται συνοριακά δίπλα από βωμούς χλιδάτης κατανάλωσης, πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες και κάτω από προβολείς του θεάματος.
Δυστυχώς, χώροι σαν αυτοί στην πλατεία του Μανώλη, δεν πρόκειται ποτέ να εκδιωχθούν παρά μόνο να μετακινηθούν μόνο όταν το θελήσουμε εμείς. Αν ο χώρος που εβλάστησε στην πλατεία του Μανώλη, υποστεί διάσπαση από εξωτερικούς παράγοντες, η αντίληψη και ο πολιτικός χαρακτήρας που αναπτύχτηκαν πιθανών να συνεχίσουν την εξάπλωση τους.

Περιστατικά αντιδραστικότητας πάντα εμφανίζονταν στην κοινωνία, όπου τμήματα της κοινωνίας βανδαλίζουν και καταστρέφουν. Η αστυνόμευση και η επίβλεψη, με φρουρούς η κάμερες, σε πάρκα, σχολεία ή πλατείες μπορεί να καθήλωσαν την ανάγκη κάποιων ατόμων να εκφραστούν (καταστρέφοντας – σε μια αποπνιχτική κοινωνία γεμάτη απαιτήσεις) ή να δημιουργήσουν σε τοίχους. (Οι προϊστορικές τοιχογραφίες σε σπηλιές εν παράνομες?)
Αν η νεολαία νιώθει οργή, για την καταπίεση που υπόκειται καθημερινά, τότε η λύση θα ήταν να καταπιέσουμε την εξωτερικευση τέτοιων πράξεων, οδηγώντας σε εκρήξεις κραυγής, ή να κατανοήσουμε ποια είναι φύση τέτοιων πράξεων, θα ήταν το ίδιος ο κρατικός μηχανισμός επιβολής εξουσίας.

Το πουλλίν επέτασεν. Επέτασεν γιατί εβαρέθηκε την πλαστή πραγματικότητα γυρώ του, τα καλοστημένα σκηνικά των ΜΜΕ, τα γερασμένα σενάρια ότι το κυπριακό βρίσκεται στην διαδικασία να λυθεί, εβαρέθηκε τον συντηρητισμό τζαι την θρησκοληψία. Εβαρέθηκε να θωρεί την άθλια τεχνολογική τζαι εμπορική ανάπτυξη του κεφαλαίου. Το πουλλίν επέτασεν, όπως κάθε νεολαίο που έν έβρισκε διέξοδο σε τούντη παράσταση που ονομάζεται κυπριακή κοινωνία. Η επιθυμία μας να ζήσουμε καταστάσεις, διοχετεύεται στην πλατεία
Όπου όλοι είναι γύρω και ο μανώλης στην μέση. Όπου όλοι έιναι στην μέση και γύρω ο μανώλης.

Τράγος.

-