Στον ναό..

Στον ναό της λύπης, μια μύηση παίρνει μέρος,

θυσία για την ατάλαντη ποίηση,

Εκδίκηση με ρομαντισμό για πείσμα,

να διεκδικά λόγια αληθινά.

Πνίου! Φωνάζει, στα εγωιστικά σου δάκρυα.

Ψόφα, ψιθυρίζει, στην ηθική σου έρημο.

Μόνο μείνε μακριά, άφηστες ήσυχες

γιατι εν δική τους στιγμή, νηστεία,

να κρατά παρέα στην μοναξιά,

θρηνώντας την χαμένη συντροφία.

Χήρες μαυρες, πουτάνες του χρόνου

τζαι της πατρόνισσας στιγμής,

εξανεμίζονται σαν οπτασία

στην πλημυρισμένη σου όαση που καχυποψία..