σαντανωμένες σκέψεις..

Εν φοβερό τι μπορεί να κάμει ο άνθρωπος για κάτι το τόσο αδιανόητα ψέυτικο, για τούτον τον αποπνιχτηκό κόσμο που εφυλακιστήκαμε μέσα. Η απληστεία του τζιε η φυλαρέσκεια του στα υλικά αγαθά συνθλίβουν την φύση, αλλά τζιε τούτα που είναι μέρος της, ακόμα τζιε τον εαυτό του. Το ηλίθιο συμπέρασμα του, ότι είναι ανώτερο που τα άλλα ζωά αλλά τζιε που την ίδια φύση, έπεισε τον ότι μια απαραίτητη ιεραρχία πρέπει να νι θεμιτή ως προς την επιβίωση του. Το τεκμηριώνει με την "ευλογία" του δικού του θεού που έχει δημιουργήσει, δέχοντας τον σαν ανώτερο. Σάπια ιδανικά αντικαταστήσαν τα φυσικα του ένστικτα τζιε ορμές. Η συνέιδηση του εν το μόνο εργαλείο που έσχι για να του επιτρέπει να συμβιώνει με άλλους. Μια επαναφορά στον πρωτόγονο τρόπο ζωής, εν νομίζω να έβλαπτε. Τουλάχιστο εννα αντιμετωπίζαμε δυσκολίες τζιε αναποθκιες ως προν την επιβίωση μας παρα να μαχούμαστε να καταλάβουμε τι στα σκατά κάμνουμε πιον σαν πλάσματα.